Aan het woord - wijk-werker Sharon

Ik heb lang niet gekund, niet gedurfd. Zelfvertrouwen, energie, geloof in mezelf...Alles leek weg... Maar de wil was er wel! Alleen de moed vinden was lastig. Het optimistische verhaal van mijn buurvrouw die bezig was met wijk-werken zat ver in het geheugen, maar het zat er. Ik kende het niet, maar luisterde aandachtig. Ik voelde toen al dat ik dit zou kunnen gebruiken. Ik wist dat het van nul beginnen was...Ik wist dat dit niet vanzelfsprekend zou zijn...Maar ik wist dat ik er klaar voor was.

Na verschillende afspraken bij de VDAB over werk, volwassenonderwijs, thuisstudie... bracht ik het zelf ter sprake: "is wijk-werken niets voor mij? ''De bal ging aan het rollen. Ik kreeg mogelijke opdrachten én plaatsen aangeboden. Helpen in de refter van een school. Dát leek me iets voor mij. Ik wou immers niet alleen zijn en ik heb wel een klik met kinderen. Papieren werden in orde gemaakt...Eind augustus 2022 even kennis gemaakt met de directie (meteen ook eerlijk mijn zwakke puntjes vermeld, zoals laag zelfbeeld en faalangst)

Op één september werd ik verwacht. Ik had me voorgenomen het gewoon op me te laten afkomen. Ik werd voorgesteld aan mijn collega's. Ze legden me mijn taak uit. Ik voerde deze zo goed mogelijk uit. In mijn hoofd ging het nogal tekeer! Ik wou alles onthouden voor de dag erna...Maar dat lukte me niet. Met kleine schaamte vroeg ik naar dezelfde uitleg. Zonder problemen kreeg ik die. Hoe meer ik ging, hoe minder uitleg ik vroeg en hoe meer er mij werd toevertrouwd. Ik werd een vast deel van het team. Ik werd al eens vroeger opgeroepen bij problemen, ik mocht al eens met andere werkjes helpen. Ik voelde me steeds nuttiger! Ik wist weer waarvoor ik 's morgens opstond én waarvan ik moe was 's avonds. Ik kon weer iets vertellen als ik thuiskwam. Ik had weer een doel. Maanden gingen voorbij. En ik groeide met de tijd. Mijn sociaal leven werd spontaan weer opgebouwd. Ik kwam weer buiten, ik durfde weer onder de mensen komen. Ik leerde nieuwe vrienden kennen, zelfs voor de liefde stelde ik me terug open.

Wijk-werken was voor mij een schreeuw om hulp. Ik wou terug in de maatschappij geraken. Op mijn eigen tempo... Zodat ik geen stap hoefde terug te zetten. Ik wou nu alleen nog vooruit. En dát is gelukt. Eind augustus loopt mijn traject wijk-werken af. Op de school waar ik mijn traject deed kreeg ik een contract aangeboden van 8 uur per week. Een volgende stap in mijn traject naar werk.